Statue of justice is een beeld van een vrouw met in het ene hand een zwaard en in het andere een weegschaal en ze heeft een blinddoek voor. Ze staat op een been en het andere been (het ‘speelbeen’) heeft ze licht gebogen. Ze komt vaak voor rond gerechtsgebouwen, dat komt omdat ze Iustitia, Justitia of Vrouwe Justitia voorstelt, het is de romeinse god van gerechtigheid (net als de Griekse godin van gerechtigheid Themis). Het Engelse woord voor rechtvaardigheid, justice, is ook afgeleid van deze godin. Ze staat voor de morele kracht in de rechtstelsels. De weegschaal staat symbool voor het verschil tussen ‘lichte’ straffen en ‘zware’ straffen. De bewijzen, voor of tegen, worden gewogen, het zwaard voor de straffen die ze uitdeelt en de blinddoek (of soms gesloten ogen)  staat symbool voor een gelijk vonnis, dus dat het niet moet uitmaken wie je bent. Iedereen wordt gelijk gestraft.

Wij vinden het een belangrijk gegeven dat er een eerlijke veroordeling is voor iedereen, iedereen heeft het recht om zich te verdedigen. In een rechtvaardige samenleving moet er rechtvaardig geoordeeld worden. Elke officier van justitie en iedere rechter moet onpartijdig zijn, goed kunnen afwegen, en een juiste straf kunnen eisen of geven. De statue of justice (of het beeld van gerechtigheid) is daar een mooie symbolisatie van. Het gerecht moet onbevooroordeeld zijn en zich niet laten leiden door emotie. Ik denk dat dit een van de belangrijkste waarden is om een samenleving te creëren.  Zonder rechtvaardigheid kan iedereen doen wat hij wil en ontstaat er chaos of worden mensen bang en ontevreden. Mensen moeten niet onderdrukt worden, zo bouw je niks op en kunnen mensen geen veilig, beschermd leven lijden. 

Het nationaal slavernijmonument is gemaakt door de Surinaamse beeldhouwer Erwin de Vries en het beeld staat in het Oosterpark te Amsterdam. Op 1 juli 2002 was de onthulling van het monument door onder andere koningin Beatrix.

In Nederland is op 1 juli 1863 de slavernij wettelijk afgeschaft. De opdracht voor de Vries was om het verleden van de slavernij en het heden en te toekomst te behandelen. Van het verleden heeft hij een geketende slavengroep gemaakt, van het heden heeft hij een slaaf die vrijkomt weergegeven. Voor de toekomst heeft hij afgebeeld, de vrijheid in het geloof dat we ooit helemaal vrij zullen zijn.

Nu wordt er ieder jaar bij dit monument op 1 juli aan de slavernij gedacht, een herdenking ter afschaffing van de slavernij door Nederland.

Wij denken dat dit kunstwerk in onze kunstcollectie moet omdat dit beeldhouwwerk een goed beeld geeft van welke impact de slavernij had op de beschaving toen. Maar ook laat het zien hoe de Vries de toekomst zou willen zien met het geloof dat we ooit allemaal vrij zullen zijn. Nu is slavernij dan wel afgeschaft maar we kunnen zijn toekomstbeeld wel meenemen. Wij denken dat wij zijn geloof ook kunnen interpreteren als het vrij zijn van discriminatie. Slavernij is ook discriminatie, de slavernij is weg maar aan de discriminatie kunnen we nog werken.

‘The physical impossibility of death in de mind of someone' is een kunstwerk van Damien Hirst dat is.gemaakt in 1991. Damien is een Engels kunstenaar. Dit werk bestaat uit een tijgerhaai ‘drijvend’ in sterk water in een vitrine. De haai is ongeveer 4,5 meter lang en het is een tijgerhaai. Het totale eindproduct heeft 50.000 pond gekost om alles in elkaar te zetten. Hij wilde iets tentoonstellen waardoor de mens gegeten kon worden. Zoals de titel van het stuk al zegt, de haai is tegelijkertijd in leven en dood op een manier die je niet begrijpt totdat je het stil in de tank ziet. De haai is levensecht dus het kunstwerk kan ook angst bij mensen oproepen. Aan dit kunstwerk heeft Damien Hirst ook nog een soort vraag om zelf als kijker over na te denken toegevoegd, die luidt als volgt: “you try and avoid (death), but it’s such a big thing that you can’t. That’s the frightening thing isn’t it?

Damien heeft, met onder andere dit kunstwerk en nog andere werken van hemzelf, veel mensen aan het denken kunnen zetten. Wij vinden dat dit kunstwerk in onze kunstcatalogus moet omdat er toch nagedacht moet worden over de dood en dat er soms niet voor weg te lopen valt.